W 1971 r. ukazała się jej trzecia powieść (a druga z nurtu egzotycznego) „Dziwny świat Tahunii Sasaki”, której akcja rozgrywa się na wyspach indonezyjskich. Pod koniec drugiej wojny światowej ludzie, ewakuowani z niemieckiego obozu, szukają schronienia na japońskim okręcie, który został później zbombardowany. Powieść, zapowiadająca się początkowo jako przygodowa, zahacza o głębokie wewnętrzne życie człowieka.

Główny bohater książki – kapitan Wiktor Dreszer pięć lat po wojnie rozpoczyna poszukiwanie swego młodszego brata, który jako jeniec wojenny znalazł się w obozie. Obiecał to zmarłej matce (ojciec zginął w Oświęcimiu). Choć swojego brata nie lubił, rozpoczyna swą wędrówkę w nieznane. Zbyteczny a rozpieszczony, krnąbrny a niekarany, uchwycił w małe ręce rządy domem tak mocno, że Wiktorowi pozostało jedynie usunąć się. Czy można lubić takiego brata? W swych poszukiwaniu Krzysztofa trafia w końcu na wyspę Sawu. Niestety, za późno. Brat zginął ratując życie japońskiej kobiecie – Tahunii Sasaki. Kapitan Dreszer początkowo jest sceptycznie, wręcz wrogo, nastawiony do tubylców. Oskarża ich o śmierć brata. I podobnie jak Adam – bohater poprzedniej powieści, Wiktor kontynuuje dzieło brata – pracuje jako misjonarz. Do końca swego życia wiąże się z wioską Kris Kaju. Pisarka ukazuje proces przystosowywania się Wiktora do nowych, trudnych warunków życia w pełnym egzotyki kraju. Tę książkę zaludniają ludzie z wielu krajów – a przecież wszystko to są ludzie bliscy. Przybliżają dalekie kontynenty, poruszają nie tylko wyobraźnię: każą widzieć, każą myśleć – pisze wydawca książki.